Grad je, juna 1941.godine, naložio adaptaciju zgrade sirotinjskog doma u bolničke svrhe. Planove za preuređenje je, zajedno sa upravnikom bolnice, izradio glavni gradski inženjer, a Županija je te radove odobrila. Radovi su trajali od 1. juna do 31. decembra iste godine.
U to vreme su, osim glavne, postojale i dve manje zgrade, koje su se nalazile unutar bolničke ograde duž starog državnog Ađanskog puta. Površina osnovice jedne od tih zgrada je iznosila 20x5 m, dok se druga zgrada sastojala od jedne sobe i kuhinje. Prva je, u vreme dok je sirotište još bilo autarhično, služila kao staja i skladište, dok je potonja služila kao stan bivšem rasadničkom poljaru. Vojno skladište, koje se nalazilo u istočnom krilu zgrade, je opustošila vatra u proleće 1941. pa se ukazala, na tom mestu, potreba za većim renoviranjem. Glavna zgrada, koja postoji i danas, je sama po sebi bila prilično masivna, pošto je sagrađena od prvoklasne cigle. Podjednako besprekorna je bila i njena krovna konstrukcija,. U to vreme zgrada je bila stara 40 godina (dovršena je 1902. god.) i na njoj nije bilo nikakvih tragova propadanja ili ozbiljnijih oštećenja. Pročelje velike zgrade, u obliku velikog slova "E", gledalo je na sever a tamo se takođe nalazio i ulaz.
Zemljište je predstavljalo pomalo nepravilan četvorougao površine 825 katastarskih jutara. Na njegovom severoistočnom uglu se nalazila Infektivna bolnica, koja je bila okružena žičanom ogradom. Ona se sastojala od dve zgrade, a u sredini između njih nalazila se jedna improvizovana daščara, koja je služila kao skladište i drvljanik. Površina tog ograđenog prostora je iznosila 500 kvadratnih hvati. Na osiromašenom placu bivšeg Dudika, još su jedino dve ostarele kruške i dva-tri žbuna divljeg grožđa podsećali na to, da su se na tom mestu nekada nalazili vinograd i voćnjak. Kraj zapadne ograde se prostirala omanja bagremova šuma, čija je ukupna površina iznosila jutro i po.
Izgradnju je finansirao grad. Glavni zidovi unutar zgrade nisu bili dirani, a ogromne prostorije je, na više mesta, bilo potrebno podeliti pregradnim zidovima. Paralelno sa ovim je izvršena i adaptacija Infektivne bolnice. Najstarija zgrada je dograđena, pri čemu je tamošnja mrtvačnica preuređena u bolesničku sobu. Po završetku pomenutih radova, dobijena je bolnica sa 120 kreveta, koja je udovoljavala ondašnjim zahtevima. Umesto male mešovite bolnice sa 50 kreveta, bolesnike je dočekivala proširena zgrada, koja je u svom sastavu imala 4 odeljenja: internističko, hirurško sa ginekološko-akušerskim, infektivno odeljenje, a imala je i iznova opremljenu operacionu salu sa odeljenjem za pretpripremu, rendgenološki kabinet, laboratoriju, itd. Sanitarna oprema se u potpunosti morala obnoviti, pa je u te svrhe izbušen arterski bunar i postavljen hidrofor, čime je, osim engleskih toaleta, celokupna zgrada snabdevena tekućom vodom. Stare septičke jame je bilo moguće koristiti, a otpadna voda je odvođena u Tisu. Bolnica se, u pogledu eliminacije otpadnih voda, nalazila u prilično povoljnom položaju, jer ju je svega 500 m delilo od Tise. Odvod otpadnog sadržaja je bio, kao što je to i danas, sproveden podzemnim putem ispod grada pa se južno od grada isti ulivao u Tisu. Najbliže nastanjeno mesto kraj Tise je Ada, ali pošto vodeni put do nje iznosi više od 20 km, proces rečnog samoprečišćavanja je uvek potpun, tako da opasnosti od zaraze nije bilo, niti je danas ima. Adaptacija je bila dovršena izgradnjom drvljanika, perionice i sale za autopsiju.