Iz knjige poezije Zvonka Sarića
Operi zube i kreni

U jugoslovenskoj, pa i u vojvođanskoj poeziji se od poeetka sedamdesetih godina gotovo redovito i u pravilnim vremenskim intervalima javlja neo - horovicovski poetski talas, pesnici i prozaisti čiji se književni "veruju" zasniva na skoro sasvim pragmatiziranom (shodno aktuelnom društvenom trenutku kolektivne umetničke svesti) poetičkom stavu, koga je još početkom pedesetih godina proklamovao britanski teoretičar alternative, andergraund pesnik Majki Horovic. I Zvonko Sarić je nastavljač te struje, sa svim specifičnostima svoje poezije, dakako. To je još ogoljeniji i brutalnije ritmičniji, pulsirajući tok svakodnevnog poetskog promišljavanja stvarnosti. Sarićeva poezija deluje kao neka vrsta u literaturu pretočenih zidnih grafita, neo - urbanizovanih haikua s betona i asfalta, lucidne spekulacije o sočnim trenucima seksa, pohote, dosade i ispraznosti životne kolotečine.

(iz prikaza Roberta Tilija)