"Dudik" je u istoriji senćanske bolnice odigrao veoma značajnu ulogu, a tu ulogu ima i danas (1964. prim. prev.), pošto je pitanje definistivnog smeštaja bolnice, nakon gotovo stogodišnje rasprave, okončano 1. januara 1942. kada je bolnica definitivno preseljena u Dudik. Ovaj naziv dobija zbog velikog interesovanja za gajenje duda, koje je vladalo početkom XIX veka. Tada je, naime, dud sađen iz privrednih razloga jer je u to vreme velika pažnja poklanjana uzgajanju svilenih buba, pa time i podizanju dudovih zasada. U rasadniku su uzgajane dudove sadnice da bi se kasnije na površini od oko 2,5 jutara uzgajale i lozne podloge i lozni kalemovi. Pored ovoga površina dotičnog rasadnika, popularno nazvanog "dudik", čiji je obim mogao iznositi 12 katarstarskih jutara, je korišćena i u druge vrtlarske svrhe. Prostirala se južno od mosta i od grada prema Adi,pored starog Ađanskog državnog puta. Na zapadnoj strani, te četvorougaone površine, nalazila se staja za bikove, dok je njenu istočnu stranu omeđio stari Ađanski državni put. Dudik se nalazio pod nadzorom gradskog vrtlara. Pri kraju prošlog veka vrtlarstvo je polako zamiralo, a uzgoj loznih podloga je, zajedno sa raznim drugim vrtlarskim kulturama, premešten u Keresteš (Krstak). Kada je 1901-1902. godine bio izgrađen novi sirotinjski dom, koji je u to vreme predstavljao pravu modernu zgradu, grad je preorao zemljište bivšeg rasadnika i stavio ga na raspolaganje ubožištu. Red opatica, koji je obavljao posao oko nege bolesnika, preuzeo je pomenuto zemljište u svoje ruke i njegov rod upotrebljavao za ishranu štićenika ubožnice. Južna i istočna strana zemljišta je, istovremeno sa izgradnjom novog sirotinjskog doma, bila opasana masivnom ogradom od cigala. Zapadna i istočna strana nije bila obuhvaćena ovom izgradnjom, pošto je prethodno bilo potrebno ukloniti staju za bikove, kao i zgrade koje su joj pripadale. Gradska skupština je odredila da na tim mestima bude podignuta obična ograda od dasaka i letvi. Ovakvo stanje je ostalo nepromenjeno i u 1965. godini, pošto je, izgleda, izgradnja kamene ograde definitivno izostala.
Odluka o izgradnji sirotinjskog doma sa 100 kreveta je doneta 1900. godine. O tome govore skupštinske odluke br. 185 i 343. Planovi su bili prihvaćeni a izgradnja naložena. Ustanova je počela sa radom 1. novembra 1902. godine. Radi staranja o bolesnicima angažovane su opatice iz Satmara, a crna tabla sa zlatnim slovima je celom svetu obznanila sa kakvim je samopregorom i širokogrudošću Senta rešila sirotinjsko pitanje. Sem ubožničkog fonda, grad je imao i fond za sirotište. Prema ondašnjim zamislima, podizanje sirotišta je takođe trebalo biti obavljeno u Dudiku. Ta zamisao, međutim, nikada nije bila ostvarena.
Zavređuje pomena činjenica da je, osam godina po okončanju izgradnje, pod u sobama i salama sirotinjskog doma istrulio i potpuno propao, tako da su 1910. svi podovi zamenjeni cementnom podlogom. Drvene podove je, prema mišljenju stručnjaka, uništila gljiva drvotočac.
Razlog, zbog kojeg smo posvetili veću pažnju sirotinjskom domu u Dudiku, leži u tome što se već 1907. godine javila zamisao da bi tu zgradu bilo potrebno preurediti u bolnicu. Navedena zamisao se po svoj prilici javila već prilikom dovršenja zgrade. Ona se kod najvećeg broja ljudi javila zbog toga što su oni, makar i nehotično, upoređivali zastarelu bolnicu i, u ono vreme, modernu ubožnicu.
Sirotinjski dom je funkcionisao od 1. novembra 1902. do 9. decembra 1920, dakle punih 18 godina. Njegova administracija je bila istinski jednostavna i svrsishodna. Celokupno rukovođenje je bilo povereno opatici-nastojnici. Ona je iz gradske kase kvartalno podizala akontaciju da bi, nakon isteka tromesečja, direktno Skupštini podnosila račun o izdacima. Sirotinjski dom je do izvesne mere sam podmirivao sopstvene potrebe. Držane su krave i to, verovatno, onoliko njih koliko je bilo potrebno za zadovoljavanje sopstvenih potreba ubožišta. O krmivu se brinuo grad: obezbeđivao je sirotinjskom domu travni prinos sa 10 jutara ritske zemlje, a pored toga siromasima je dodeljivao i 3 jutra oranice u već uzoranom stanju. Radno sposobni štićenici su radili u "vitaminskom" vrtu. Tako je obezbeđivan rod najpotrebnijih vrsta povrća, luka, krompira, itd. U obračunima se ne javljaju posebne naknade za radnu snagu, što znači da su svi ovi radovi bili izvršavani uz pomoć kućne radne snage. Snabdevanje bolesnika, kao i briga o njima, mora da su bili besprekorni, pošto se u skupštinskim zapisnicima nikada nisu mogle pronaći nikakave pritužbe, koje bi se odnosile na sirotinjski dom.
Nakon završetka Prvog svetskog rata, Senta je, shodno mirovnom ugovoru iz Trijanona, pripala Jugoslaviji. Srpska vojska je osvojila Sentu 16. novembra 1918. godine, dok su dve susedne države mirovni sporazum potpisale 20. juna 1920. godine. Prvi svetski rat je veliki broj dece ostavio siročićima pa su iz tog razloga širom zemlje otvorena brojna sirotišta. Tom prilikom je odlučeno da će i senćansko ubožište biti korišćeno u ove svrhe. Gradska skupština je razmatrala ovo pitanje na svojoj sednici 26. juna 1920. godine. Tekst tadašnjeg zaključka glasi:
"Oglašava se, da će zgrada koja predstavlja svojinu grada, a koja se sada koristi u ubožišne svrhe, zajedno sa baštom od oko 3 jutra, državnoj riznici ustupiti, kako bi se isključivo kao državno sirotište koristila, s tim da grad pravo vlasništva nad tom zgradom i zemljom sebi pridržava. Ukoliko bi državna riznica želela ustupljenu zgradu bilo kada u druge svrhe koristiti, odnosno ukoliko bi se sirotište rasformiralo, pravo raspolaganja zgradom bi ponovo gradu pripalo. Zgrada i zemlja se državnoj riznici bez naknade na korišćenje ustupaju, no dok god iste budu na raspolaganju riznici stajale ona je dužna da sve izdatke za opravke i renoviranje o svom trošku podmiri, a isto tako je dužna i o obradi ustupljena 3 jutra zemlje, kao i o državnom sirotištu da se stara. Pokretnosti koje inventar ubižišta čine, kao i predmeti koji čine njegovu opremu trebaju se iz njega preneti, i za potrebe gradske i infektivne bolnice koristiti. Stoka koja se u vlasništvu ubožišta nalazi će se unovčiti, a prikupljenim novcem će se u gradskoj blagajni u korist ubožišnog fonda upravljati".
Zapisnik broj 308 iz 1920. godine sadrži odredbe o predaji ubožnice. Štićenicima bivše ubožnice je naloženo da se podvrgnu lekarskom pregledu, kako bi se utvrdilo kome će, pored izdržavanja, biti potrebna i dodatna nega. Savet je odredio da se za ove, potonje, uzme u zakup jedan dvosoban stan sa kuhinjom i kuvaricom, dok su ostali primali isključivo novčanu pomoć. Treći stav istog zapisnika glasi:
"Prošireni savet grada Sente u ime građanstva najtopliju zahvalnost upravnici ubožišta i četvorki sestara, na milosrdnom i čovekoljubivom radu ispoljenom u sirotinjskom domu izražava, te im na ime putnih troškova, a na teret gradske blagajne, 10.000 kruna doznačuje. Istovremeno apeluje da savet gradski i bez naloga za proterivanje njihovo iseljenje isposluje. Sestre pak mogu predmete koje su same nabavile sa sobom poneti".
Gradska uprava je ispraznila zgradu 9. decembra 1920. godine i predala je državnom sirotištu. Upravnica ubožnice je svoj poslednji obračun podnela 11. decembra pa je time i senćanski sirotinjski dom prestao da postoji. Bolničarke-redovnice su napustile Sentu i otišle u Mađarsku.
Zamisao o smeštanju ubožnice, sirotišta, javne i infektivne bolnice u Dudik predstavljala je koncepciju staru dve decenije. Na taj način su snabdevanje i uprava, nad četiri socijalne ustanove, trebali biti znatno olakšani. Devetog decembra 1920. počela je epoha dečijeg sirotišta, koje je bilo zauzelo mesto sirotinjskog doma. Nesumnjivo je da je, u periodu nakon Prvog svetskog rata, smeštaj dece, koja su ostala bez ikog svog, bio važniji od zbrinjavanja siromašnih i ostarelih lica. Zgrada, podignuta 1902. godine, je pomenutom cilju služila četrnaest godina.
Grad je na skupštinskoj sednici 31. oktobra 1928. godine primio obaveštenje od viših vlasti da se senćansko sirotište izuzima iz okrilja neposredne državne uprave i da prelazi u nadležnost beogradske oblasne uprave. Uprava nad ustanovom je od tada predstavljala zadatak pomenutih vlasti. Skupština grada Sente je ovo primila k znanju, ali, u isto vreme, je sebi zadržala pravo na vraćanje zgrade ukoliko bi se u budućnosti javila želja za njenim korišćenjem u bolničke svrhe.
Sirotište je bilo premešteno iz Sente 1934. godine pa je samim tim i prestalo njegovo ovdašnje postojanje. Gradska skupština je odlučila da će nakon odgovarajuće adaptacije bolnicu smestiti u pomenutu zgradu, koja je preseljenjem sirotišta bila oslobođena. Ali pošto grad još uvek nije imao konkretnih planova, ona je privremeno ostala prazna. U zgradi je bio obezbeđen stan za jednog građevinskog tehničara, koji je istovremeno bio zadužen za njen nadzor. Zgrada je, kasnije, privremeno bila ustupljena vojsci, koja je istu koristila kao skladište.