Istorijat bolnice nakon smene vekova

Smena stoleća nije predstavljala prekretnicu u životu bolnice. Ona je, istina, dobila javni status, završeno je i njeno proširenje, ali je umro pobornik njene izgradnje dr Janoš Revai. U novom veku, glavni gradski lekar-nadziratelj, a ujedno i direktor bolnice, bio je dr Adolf Glikštal. On je zajedno sa Komisijom za zdravstvo nastavio da ulaže napore u vezi sa bolničkim pitanjem. Reonski lekar u II kvartu je bio dr Mor Lendvai, a u III kvartu dr Kalman Kalivoda, koji je na taj položaj bio izabran septembra 1901. godine.

Skupština je 25. januara 1902, nakon žive rasprave, odlučila da pored ubožnice u Dudiku sagradi i novu bolnicu a, isto tako, i sirotište. Skupština je ovaj predlog usvojila sa 51 glasom "za" i 31 glasom "protiv" i naložila Gradskom savetu da u tom pravcu učini neophodne korake.

Godine 1903, Zdravstvenoj komisiji je, na požurivanje poslanika Menjharta Erdujheljija, bilo naloženo da, u okviru budžeta od 70.000 kruna, izradi plan bolnice. Te godine se, kao reonski lekar IV kvarta, zaposlio dr Lajoš Vajda, koji je tokom kasnijih decenija radio i u bolnici.

Godine 1904. Komisija za zdravstvo, glavni gradski lekar i Gradski savet predlagali su da se bolnica preseli u moderni sirotinjski dom, koji je upravo tada bilo sagrađen. Skupština je ovaj predlog odbacila i ponovo izjavila da je potrebno izgraditi potpuno novu bolnicu.

Godine 1905. podžupan je potvrdio skupštinsku odluku, kojom je bila naložena izgradnja nove bolnice.

Godine 1907. glavnom gradskom inženjeru su bila izdata uputstva radi izrade planova za jednu potpuno novu bolnicu, a Udruženje žena je bilo zamoljeno da novčani iznos namenjen za izgradnju sirotišta preda bolnici. Od ministra unutrašnjih poslova je bilo zatraženo da pošalje stručnu komisiju zbog izgradnje bolnice.

Godine 1908. na skupštini je bio pročitan dopis ministra, koji se odnosio na izgradnju nove bolnice a koji je nalagao da: 1) komisija za zdravstvo utvrdi koliko bi stajala izgradnja bolnice, 2) komisija za zdravstvo utvrdi koliko bi stajalo njeno godišnje izdržavanje, 3) grad donese odluku u vezi njene lokacije. Skupština je prihvatila uslove, koji su bili sadržani u pomenutom dopisu. "Odlučuje se da se izgradi jedna bolnica sa sto kreveta uz troškove od 200.000 kruna. Zgrada treba biti izgrađena u blokovima, a ne kao paviljon."

Te godine je izvršena rekonstrukcija Komisije za zdravstvo. Njen predsednik je bio dr Adolf Glikštal, a lekari-članovi su bili: dr Mor Lendvai, rejonski lekar II kvarta, dr Kalman Kalivoda, reonski lekar III kvarta i dr Lajoš Vajda, rejonski lekar IV kvarta.

Godine 1910. bio je raspisan građevinski konkurs za izradu planova nove bolnice. Pristigli planovi su bili podvrgnuti ocenjivanju. Sa 1000 kruna je nagrađen plan Artura Vide, a pored njega su bila otkupljena još 2 plana za po 300 kruna.

Godine 1911. na Uskrs, izgorela je Gradska kuća. Taj nesrećni događaj je unazadio bolničko pitanje. Skupština je naložila da se od ostataka Gradske kuće izgradi stan za potrebe preduzetnika, koji je hranom snabdevao bolnicu, a koji je trebao da se sastoji od jedne sobe i kuhinje.

Godine 1912, na skupštini održanoj 14. marta, bila je doneta odluka o tome da se izgradnja nove bolnice ne poveri projektantu nagrađenog pobedničkog konkursnog rada, pošto je Skupština njegovu realizaciju smatrala odviše skupom. Nasuprot tome, Skupština je izradu jednog jeftinijeg projekta poverila glavnom gradskom inženjeru. Konačni iznos troškova nije smeo premašiti sumu od 200.000 kruna. Nakon toga se odlučivalo i o lokaciji. Bilo je ustanovljeno da je bolnicu potrebno smestiti u okolinu naselja Jedlička na zapadnoj strani grada. Na toj sednici se bila razvila i živa debata o tome da li da novopodignuta bolnica bude opšta ili javna? Poslanik Andor Mešter je izrazio želju da bolnica, koja se nalazila u izgradnji, dobije status javne a ne opšte bolnice. Pozivao se na to da bi, u slučaju da zdravstvena ustanova dobije status opšte bolnice, uticaj grada bio mnogo manji, a da bi troškovi koji bi padali na teret grada bili veći. Kao svoj drugi razlog, on je bio naveo činjenicu da je utemeljivač bolničke zadužbine istu osnovao radi podizanja bolnice "Sv. Ladislava" i da je ta namera usvajanjem pomenutog predloga i održiva. Skupština je pomenutu inicijativu usvojila.

Bolnica je imala 3 bolničara. Pošto oni, u slučaju većeg broja bolesnika, ne bi bili u stanju da obave sve poslove, direktor bolnice je dobio ovlašćenje, kojim je u slučaju potrebe mogao privremeno angažovati i četvrtog pomoćnog bolničara.

Godine 1913. "lekar-staratelj" je zatražio da bolnici bude dodeljen jedan službenik radi vođenja administrativnih poslova. Skupština je odredila da jedan službenik, tokom nekoliko poslepodnevnih časova, radi honorarno u bolnici.

Godine 1914. je najveći događaj za bolnicu bila kupovina rentgen-aparata i izrada pravilnika, kojim je bio regulisan način njegove upotrebe.

U obrazloženjima budžeta za 1915. i 1916. godinu nalazimo statistike, koje govore o broju bolesnika u poslednjih nekoliko godina prve decenije XX veka.

Tabela br. 4: broj bolesnika i bolesničkih dana od 1911. do 1916. godine

Broj bolesnika je rapidno rastao u periodu između 1911. i 1916. godine.Navedena statistika ne pruža uvid u broj kreveta. Ako analiziramo 1916. godinu, možemo ustanoviti da je broj od 16. 250 bolničkih dana korespodentan sa brojem od 45 kreveta, koji su zauzeti od prvog do poslednjeg dana u godini, tj. sa 100 % iskorišćenosti kreveta. Ali, pošto je takav slučaj nemoguć, možemo pretpostaviti da se približno 50 kreveta nalazilo u stalnoj upotrebi. Ukoliko uzmemo da broj bolničkih dana po bolesniku iznosi 16, kalkulativnim putem dobijamo broj bolesnika.

Iz podataka o budžetu možemo da pribavimo informacije i o sistematizaciji radnih mesta u bolnici. Od lekara su primarijus i sekundarni lekar dobijali platu od bolnice i, u saglasnosti s time, pretežno radili u bolnici. Budući, da delokrug njihovog rada nije bio razdvojen, verovatno su oba ova lekara radila i u gradu.

Bolnička sistematizacija zaposlenih je izgledala ovako:

glavni lekar-direktor 1

sekundarni lekar 1

bolničar 3

pomoćni bolničar 1

poslužitelj 1

Personal se ukupno sastojao od sedam lica. Kako je snabdevanje hranom bilo povereno privatnom preduzetniku, kuhinjsko osoblje nije bilo uračunato u pomenutu brojku.

Godine 1916. je prispela uredba Ministarstva unutrašnjih poslova, koja se odnosila na nacrt projekta bolnice "Sv. Ladislava". Skupština je dotičnu ministarsku uredbu primila k znanju i uputila glavnog gradskog inženjera da sačini detaljne planove, kao i predračun sredstava neophodnih za njenu realizaciju pa da ih nakon toga dostavi skupštini.

Godine 1917. se senćanska sekcija Bačko-bodroškog županijskog udruženja za borbu protiv tuberkuloze, u ime Patronažne komisije, obratila Skupštini sa molbom da ista potpomogne osnivanje antituberkuloznog dispanzera. S tim u vezi je bio donet sledeći zaključak: "Za ciljeve pomenute sekcije istoj će se od 1917. godine nadalje, dogod pomenuta sekcija u Senti bude delovala u skladu sa svojim proklamovanim ciljevima, te dogod sukcesivno bude pružala o tome pismene potvrde, no najviše tokom 10 uzastopnih godina, iz opštinske kase grada Sente će se godišnje 1000, i slovima, " hiljadu" kruna isplaćivati. Senćanska javnost će ujedno u pomenutu sekciju kao jedan od njenih osnivača stupiti, te se sledstveno tome doznaka od 100, i slovima, "sto" kruna na ime članarine odobrava. Mada pomenuto udruženje privremeno deluje bez sopstvenog statuta, i godišnji doprinos i osnivačka članarina će, s obzirom na potrebu potpomaganja samopregornog delovanja ovog humanističkog udruženja od opšteg interesa, biti smesta isplaćeni."

Godine 1918. je Skupština usvojila detaljne planove i prednacrt budžeta i zatražila odobrenje istih od ministra unutrašnjih poslova. Taj plan uopšte nije obuhvatao izgradnju plućnog odeljenja, niti je za to predviđao ma kakva budžetska sredstva, pošto je predviđeni iznos bio rezervisan za gradnju jedne posebne ustanove za lečenje plućnih bolesti. Pomenuta godina je na zdravstvenom planu protekla u znaku temeljitih priprema za borbu protiv tuberkuloze. Gradsko rukovodstvo i Skupština grada su, na inicijativu Županije, doneli odluku o podizanju jednog sanatorijuma za lečenje tuberkuloze, koji je trebao da se nalazi pod pokroviteljstvom Županijskog udruženja za borbu protiv tuberkuloze. Grad je u te svrhe stavio udruženju na raspolaganje zemljišnu površinu od 25 jutara, te je nadalje u pomenute svrhe bio ponudio i 80.000 kruna. Matično udruženje je za opremu ustanove dalo 3000 kruna, a ujedno se bilo obavezalo i da će, na ime doprinosa za održavanje, davati 3000-5000 kruna godišnje.

Drugi antituberkulozni gradski akt je predstavljalo postojanje namere o opremanju molskog ubožišta u antituberkulozne svrhe i o njegovom kasnijem formalnom priključenju senćanskoj bolnici, u svojstvu isturenog odeljenja senćanske bolnice, namenjenom lečenju tuberkuloznih bolesnika. Taj plan je predstavljao podžupanovu zamisao. Gradska skupština ga je prihvatila i naložila pripremu ugovora o povezivanju sa Molom. Ali, ni od sanatorijuma ni od ugovora nije bilo ništa. Kapitalni istorijski događaji su stavili tačku na te razvijene planove.

Nismo pronašli dokumentaciju, koja bi se odnosila na Prvi sv. rat, a koja bi se ticala bolnice. Nesumnjivo je da se broj bolničkih pacijenata tokom rata bio povećao za 30 procenata. Ranjeni vojnici nisu bili lečeni u gradskoj bolnici, već je to bilo činjeno u, tzv. Pomoćnoj bolnici Crvenog krsta. Za ovaj podatak smo saznali iz dnevnog reda skupštinske sednice od 31. decembra 1917. pronašavši jednu tačku, koja sadrži sledeće podatke: ubožište, koje je Pomoćnoj bolnici Crvenog krsta pozajmilo 20 potpuno opremljenih bolničkih kreveta je iste, navedenom prilikom zatražilo nazad, pošto su mu pomenuti kreveti zatrebali. Skupština je tokom rasprave dala za pravo ubožištu, i naložila Pomoćnoj bolnici da ih vrati. Jedan skupštinski zapisnik iz 1915. godine pominje Pomoćnu bolnicu, koja je tokom Prvog sv. rata u Senti funkcionisala već od 1914. godine, kao ispostava Zemaljskog udruženja Crvenog krsta. Prema postojećim zabeleškama, pomenuta bolnica je više puta bila suočena sa materijalnim teškoćama, ali joj je grad svaki put morao priticati u pomoć putem davanja kratkoročnih kredita. Nije nam poznato, da li je među lekarima dve bolnice došlo do nekakve saradnje.

Pouzdane, mada nepotpune, podatke o Pomoćnoj bolnici Crvenog krsta pružila nam je Ana Madari, koja je kao dobrovoljna bolničarka radila u pomenutoj bolnici, od njenog osnivanja pa sve do kraja Prvog sv. rata. Rođena je 1889. godine, tako da je prilikom izbijanja Prvog sv. rata imala 25 godina. Sada (1964. prim. prev.), sa poluvekovne distance, ispričala nam je sledeće: "Rukovođenje Pomoćnom bolnicom Crvenog krsta je bilo povereno direktoru gradske bolnice dr Adolfu Glikštalu, a administrativni rukovodilac bolnice je bila udovica Andora Lovasija. Bolnica je bila smeštena u zgradi senćanske gimnazije koristeći pri tome sve njene prostorije. Fiskulturna sala je služila kao operaciona dvorana i previjalište. Bolnica je opremu primila od svog centra, a ranjene i bolesne vojnike i oficire su slale vojne bolnice. U ovoj bolnici se mesecima nalazio na lečenju i senćanski lekar dr Mihalj Dojč, koji je u ratu bio ranjen u stomak. Negu su dobrovoljno, bez naknade, obavljale Senćanke. Za njih je tokom proleća 1915. godine bio organizovan šestonedeljni kurs, koji su držali senćanski lekari. Bolnica je bila otvorena u jesen 1915. godine (prema Ani Madari) i radila je tačno tri godine.U ovoj bolnici su radili sledeći lekari: dr Adolf Glikštal, dr Andor Glikštal, dr Jožef Havel, dr Lajoš Vajda i dr Šandor Meri. U bolnici se nalazilo oko 100-150 kreveta. Po završetku rata, bolesnici su se razišli, a bolnica je time bila automatski ukinuta."

Dr Kalman Kalivoda je na skupštinskoj sednici od 31. oktobra 1918. godine saopštio da podnosi ostavku na položaj gradskog fizikusa kao i na članstvo u Komisiji za zdravstvo. On se odselio iz Sente, da bi, kao mađarski kraljevski banjski lekar, stupio u državnu službu.

Usledili su istorijski događaji, završetak Prvog sv. rata i pomeranje granica, koji su privremeno skrenuli pažnju sa daljeg razvoja bolnice i njene izgradnje. Mađarska državna vlast je prestala da postoji, a nju je od 16. novembra 1918. godine počela da vrši Kraljevina SHS. Bolnica, za vreme tih istorijskih zbivanja, nije prekidala svoj rad. Zdravstveni radnici su savesno nastavljali da obavljaju svoje dužnosti.

Do promene nosioca funkcije glavnog gradskog lekara došlo je 1920. godine. Dr Adolf Glikštal, koji je te godine navršio 72. godinu svog života, povukao se u penziju, a njegovo mesto je zauzeo jedan veoma obrazovan lekar - specijalista-hirurg dr Milivoj Borđoški. Dr Borđoški je diplomiorao u Budimpešti, a tamo je stekao i specijalističko zvanje. Zauzimao je i značajan položaj kao primarijus hirurškog odeljenja budimpeštanske bolnice Margit. Kao rođeni Senćanin, sa spremnošću je prihvatio mogućnost da zameni svoj ugledni položaj sa nameštenjem u bolnici svog rodnog grada. Sve to se može tumačiti ljubavlju prema zavičaju, a razloge za nju možemo pronaći u lokalpatriotskom zanosu. Dr Borđoški je bio prvi lekar-specijalista u Senti, a isto tako je bio onaj lekar koji je uveo modernu hirurgiju u senćansku bolnicu.

Penzionisanjem dr Glikštala, iz svakodnevnog života, nestao je dragoceni tip samopregornog lekara, koji je bio tako karakterističan za XIX vek. Njegova univerzalna polivalentna delatnost je odgovarala zahtevima ondašnjeg vremena, ali razvoj medicinske nauke je, u prvim decenijama ovog veka, sve veći značaj, prevashodno u bolnicama, pridavao specijalističkim aktivnostima. Senćanska bolnica je, sa svojih 50 kreveta, predstavljala, tzv. mešovitu bolnicu, unutar koje su bili odvojeni samo pacijenti, koji su bolovali od zaraznih i veneričnih bolesti, dok ostali bolesnici nisu bili kategorizovani prema svojim oboljenjima. Činjenica da su se ovde, u Senti, mogle obavljati hitne i komplikovane hirurške intervencije još pre 45 godina (1964. prim. prev.) predstavljala je zaista krupan napredak.

Godine 1921. je Skupština grada donela odluku u vezi sa bolnicom: bolnica je bila ponuđena državi, pošto grad nije bio u poziciji da je izdržava. Da ovom inicijativom, odnosno akcijom, nisu postignuti nikakvi rezultati, možemo saznati po tome što je sve ostalo nepromenjeno.

Godine 1922. je na oktobarskoj skupštini bila doneta odluka da će za potrebe kasarne, bolnice i osam činovnika biti izgrađeni stanovi. Neophodna novčana sredsva su trebala biti prikupljena prodajom 1000 lanaca gradske zemlje. I ova akcija se, baš kao i prethodna, izjalovila. Jedinu pozitivnu činjenicu je predstavljao sam čin njenog donošenja.

Godine 1923. je u senćansku bolnicu bio primljen prvi diplomirani lekar na obaveznu lekarsku praksu. Pomenuti lekar je bio dr Božidar Konjović, koji je kasnije radio u Senti kao specijalista - stomatolog.

Godine 1925. je Municipalni savet Bačko-bodroške županije dao Senti 200 000 dinara, uz uslov, da ona pomenuti iznos upotrebi za izgradnju bolnice. Gradska skupština je naložila da pomenuti iznos bude deponovan i zamrznut dok ne počne izgradnja bolnice.

Godine 1927. su zapisnički zabeleženi statistički podaci za njena prva dva meseca. Ostali meseci u najvećoj meri odgovaraju ovima.

Januar 1927. Februar 1927.

Preostalih iz prethodnog meseca 45 46

Prihvaćenih tokom prethodnog meseca 53 55

Otpuštenih 56 49

Umrlih 4 7

Zadržanih na lečenju 38 45

Broj bolničkih dana 1061 1336

Objedinjena statistika za pomenuta dva meseca izgleda ovako:

Indeks iskorišćenosti postelja 84,6 %

Broj boničkih dana po bolesniku 20,6

Mortalitet 9,4

Broj kreveta 48

Statistički pokazatelji ne sadrže broj bolničkih kreveta, ali, s obzirom na broj bolesnika i 80 % iskorišćenost postelja, broj kreveta je procenjen na 48.

Dve pojedinosti padaju u oči u ovom prikazu - dugotrajno zadržavanje pacijenata u bolnici i prilično visok mortalitet. To se, verovatno, može pripisati zimskoj epidemiji gripa koja je tada vladala.

Godine 1929. je Skupština odlučila da isparceliše i proda stari bolnički fundus na Pivarevom gruntu. Ta skupštinska odredba se, međutim, nije ostvarila. Pomenuta odluka je na dnevni red dospela četvrt veka kasnije.

Do 1930. godine, Glavni županijski ured je predstavljao višu, gradskoj upravi nadređenu vlast. Te godine je, pak, stupila na snagu nova administrativna podela. Kraljevina Jugoslavija je bila izdeljena na 9 banovina, a Senta i sve njene institucije su potpale pod ingerenciju Dunavske banovine, čije je sedište bilo Novi Sad.

Godine 1932. je bolnička prehrana dražbom bila izdata u najam, pri čemu istinsku pažnju zavređuje činjenica da je jelovnik bio veoma pomno sastavljen i da su razna jela bila pobrojana u 42 ugovorne stavke. Nabavljanje ishrane posredstvom posrednika je, dakle, ostalo nepromenjeno. Pranje rublja i čišćenje je takođe bilo izdato prehrambenom preduzetniku.

Prvog oktobra 1932. godine bio je penzionisan i sekundarni gradski lekar dr Lajoš Vajda. Dr Vajda je rođen 1869. Diplomirao je u svojoj 25. godini i potom se nastanio u Torontalskoj županiji, srezu Perjamoškom, u opštini Bogaraš, gde je kao tamošnji opštinski lekar radio 6 godina. U Sentu je dospeo 1902. godine i tu bio izabran za rejonskog lekara IV gradskog kvarta. Tokom poslednjih deset godina svog života je, uglavnom, radio u bolnici sa dr Borđoškim. Bio je čovek izvanrednih manira i lekar velikog praktičnog znanja. Njegovi pacijenti su ga voleli i poštovali. Bolovao je tokom poslednje dve godine svog života, i nije radio, da bi umro 1935. u svojoj 66. godini. Sahranjen je u Senti. Njegove zasluge su ovekovečene i posredstvom skupštinskog zapisnika.

Godine 1933. se navršila stota godina od osnivanja bolnice. U vreme osnivanja bolnice u gradu je postojao samo jedan diplomirani lekar, koji je zajedno sa jednim ranarnikom opsluživao celokupno stanovništvo, kao i samu bolnicu. Tokom tih sto godina, broj lekara se postepeno povećavao, ali istovremeno su se množile i lekarske obaveze. Javno zdravstvo je pred lekare postavljalo sve više i više zadataka. Tokom tridesetih godina ovog veka, bolnički i administrativni lekarski rad u Senti nisu bili razdvojeni. Vršilac dužnosti glavnog gradskog lekara je u bolnici operisao, u gradskoj kući administrirao, vodio celokupno javno zdravstvo grada itd. Tako obiman rad je štetio lečenju bolničkih pacijenata. Zbog toga je na na molbu dr Borđoškog Gradski savet razdvojio delokrug rada glavnog gradskog lekara od ingerencija direktora bolnice, a tu odluku je odobrila i Banovina. Skupštinski zapisnik (br. 680 iz 1933), u vezi sa ovim pitanjem, sadrži sledeće: dr Borđoški podnosi ostavku na položaj glavnog gradskog lekara. Skupština je odlučila da i bez raspisivanja konkursa imenuje dr Milivoja Borđoškog za direktora bolnice i da ga oslobodi svih ostalih vanbolničkih poslova. Istovremeno je bio raspisan i konkurs za vršioca dužnosti glavnog gradskog lekara. Od osmorice prijavljenih kandidata za imenovanje, na navedenu funkciju je bio predložen dr Geza Glikštal.

Dr Boško Miković i dr Vera de Sen Loran su, kao sekundarni lekari, bili primljeni u bolničku službu, a dr Šandor Meri je bio oslobođen dužnosti rukovodioca odeljenja za infektivne bolesti, koju je, premda penzionisan, obavljao od 1925. godine.

Godine 1934. sirotište, koje se nalazilo u nadležnosti Banovine, bilo je premešteno iz Sente, te je tako zgrada, u kojem se ono nalazilo, ispražnjena. U skladu sa ranijim ugovorima, pravo raspolaganja nad njom je automatski iznova pripalo gradu (prava vlasništva grad se nikada nije ni bio odrekao). Gradski savet je nakon toga odlučio da bolnicu - nakon odgovarajućih prepravki, dogradnji i adaptacija - premesti u pomenutu zgradu. Prijemni kapacitet, tako preuređene zgrade, je trebao da iznosi 87 kreveta. Bilo je potrebno potpuno obnoviti njenu sanitarnu opremu (vodovodna mreža, kanalizacija), a nadalje je trebalo, u ambulantne svrhe, izgraditi jednu posebnu zgradu. Obrazloženje podnetog građevinskog elaborata glasi: "Grad Senta, koji zajedno sa istoimenim srezom broji 140. 000 duša ne raspoleže bolnicom koja bi makar i približno odgovarala zakonskim propisima. Zgrada u koju je bolnica smeštena ne raspolaže propisanim ambulantama, dok je njen smeštajni prostor u toj meri ograničen da se u njega jedva može smestiti 50 kreveta. Sam unutrašnji raspored zgrade ni najmanje ne odgovara potrebama javne bolnice, pošto nema vodovoda, nema kanalizacije i odvoda otpadne vode, dok je oprema pak veoma primitivna."

Gradska skupština je predlog o adaptacijama jednoglasno usvojila i utvrdila troškove izgradnje u ukupnoj vrednosti od 44.899 dinara. Nakon toga je usledilo detaljno finansijsko obrazloženje, koje je za svoj cilj imalo iznalaženje neophodnih finansijskih sredstava. Istovremeno je bilo dato i ovlašćenje gradonačelniku da, po ovom pitanju, može lično intervenisati svugde gde se za tim ukaže potreba.

Godine 1935. je sadržavao i sistematizaciju radnih mesta u bolnici. Ona je izgledala ovako: direktora-primarijusa 1, sekundarnih lekara 2, bolničara 2, privremenih bolničara 2, pomoćnih bolničara 1, poslužitelja 1, honorarnih službenika 1.

Na skupštinskoj sednici, 27. decembra 1935, bio je predstavljen konačno izrađeni plan nove bolnice. Skupština je tada usvojila i odobrila građevinski plan i plan predloženih adaptacija. Kako, međutim, pitanje finansiranja još uvek nije bilo definitivno rešeno, izgradnja je odložena za 1937. godinu.

Godine 1936. je Skupština rešila tri personalna lekarska pitanja: dr Mihalj Dojč je bio izabran na položaj glavnog gradskog lekara, dr Janoš Halas na položaj reonskog lekara u II kvartu, a dr Marko Borđoški za lekara u Tornjošu.

Godina 1937. Novembra prethodne godine iz bolnice je otišao lekar-asistent dr Miković. Tokom leta je na njegovo mesto angažovana dr Otilija Galfi. Glavni gradski lekar je 11. decembra Skupštini podneo prijavu ostavke i odlazak sekundarnog lekara dr Vere de Sen Loran. Na njeno mesto je bio izabran dr Milorad Kragujević.

Godina 1938. Sava Kršić je bio imenovan za bolničkog ekonoma.

Godina 1939. Direktor bolnice dr Milivoje Borđoški zatražio je bolovanje. Skupština je to odobrila. Juna meseca te godine je, u svojstvu lekara-asistenta (pomoćnog lekara), bio angažovan dr Elemer Ajdenmiler, a u decembru dr Radojka Mrkšić. Te godine je grad, za bolničke potrebe, naručio novi veliki stabilni parni sterilizator, koji je instaliran 1941. god. na infektivnom odeljenju, ali ne u staroj već u novoj bolnici.

Godine 1940. nasuprot tome što je već više puta bilo odlučeno da će zgrada bivšeg sirotišta biti adaptirana u bolničke svrhe, direktor bolnice je u svojoj predstavci zamolio da grad u budžet za narednu godinu uvrsti sledeće izdatke: 25.000 dinara namenjenih adaptaciji zgrade radi ugradnje novog sterilizatora, 50.000 dinara za dovršenje nove dvorišne zgrade i izgradnju vodovodne mreže. Planirani radovi nisu trebali da budu obavljeni u prostorijama bivšeg sirotinjskog doma, već u staroj bolničkoj zgradi u Zabavišnoj ulici. S obzirom na to da je Skupština prihvatila pomenuti predlog, može se zaključiti da je grad bio privremeno odustao od namere da premesti bolnicu u Dudik.

Godina 1941 - godina smene vlasti. Mađarske okupacione trupe su 12. aprila zauzele grad. Bolničko osoblje je ostalo na svojim mestima i nastavilo sa radom. Osim direktora u bolnici su se nalazila i dva lekara-asistenta (pomoćna lekara), dr Radojka Mrkšić i dr Elemer Ajdenmiler. Dr Milivoj Borđoški je, zbog narušenog zdravlja, zatražio penzionisanje još pre smene vlasti. Svoj zahtev je nakon nje ponovio. Pretpostavljene gradske vlasti su udovoljile njegovom zahtevu i razrešile ga dužnosti direktora-primarijusa. Istovremeno su mu se zahvalile na njegovom samopregornom radu dugom dve decenije. Na njegovo mesto je, za vršioca dužnosti direktora bolnice, imenovan specijalista-internista dr Agošton Vig. Primopredaja bolnice je bila obavljena juna 1941. godine.

U staroj bolnici, smeštenoj u Zabavišnoj ulici, rad se od juna do decembra 1941. godine, odvijao kao i ranije. Zbog skorog preseljenja, nisu bile vršene nikakve adaptacije, niti je bila instalirana nova oprema. Ustanova je i nadalje, sve do kraja godine, radila kao mala, mešovita bolnica sa 48 kreveta. Može se pomenuti, da je u staroj bolnici, još jula 1941. godine, počeo da radi novi hirurg-specijalista dr Janoš Fergeteg. Drugih personalnih promena nije bilo. Čak je i snabdevanje hranom ostalo nepromenjeno sve do kraja godine. Ali, pomenuti način obezbeđenja bolničke ishrane je postao neaktuelan, pa je, na osnovu postignutog dogovora sa preduzetnikom, prestao da se primenjuje od 31. XII 1941. godine.

Kako je bolnica tada već imala dvojicu lekara-specijalista, bolesnici su bili podeljeni u dve grupe. Internista je lečio bolesnike od unutrašnjih bolesti kao i infektivne bolesnike, dok je hirurg tretirao hirurške, ginekološke i akušerske slučajeve. Time je praktično došlo do primene kauzalnog specijalističkog tretmana a time i do polaganja temelja budućih bolničkih odeljenja.