Razvoj naše bolnice rečito dočarava prvi grafikon. Na ovom jednostavnom grafikonu je zabeležen rezultat borbe duge 130 godina. Iz ovog skromnog crteža se ne može pročitati ona, 70 godina duga, borba, koja je otpočela već onda kada je bolnica sa Pivarevog grunta bila preseljena u Zabavišnu ulicu. Prvi oštar prelom krive na grafikonu se javlja u 1942. godini, jer su se te godine počeli nazirati obrisi naše nove "velike bolnice". Tada smo, konačno, ovladali površinom, koju su naši prethodnici nazivali "Dudikom". Tada je u Senti bilo pokrenuto, konačno, rešenje bolničkog pitanja.
Grafikon 1: razvoj bolničkih kapaciteta od 1834-1965. godine
Drugi grafikon prikazuje poslednjih 40 godina bolničke istorije, tj. razdoblje od 1925. do 1965. godine. Broj bolničkih dana se u vremenskom rasponu od 1834. do 1925, tj. tokom 90 godina, kretao u rasponu od 4 000 do 14 000. Broj bolesnika je u proseku iznosio 500-600 godišnje. Novu bolnicu smo otvorili novembra 1958. godine, ali ona tada još nije radila svojim punim kapacitetom, pošto je oprema za nju bila isporučivana sa zakašnjenjem. Adaptacija Dečjeg odeljenja je takođe bila dovršena tek nakon godinu dana. Upravo zato je bolnica, svojim punim kapacitetom, mogla proraditi tek 1960. godine. Broj lečenih pacijenata i broj bolničkih dana napreduju na grafikonu potpuno paralelno. Kako broj bolničkih dana po bolesniku nije bio veći od 12, te je, šta više, stajao ispod ove cifre, pomenuti paralelizam je mogao biti uspostavljen samo u slučaju maksimalne iskorišćenosti kreveta. Prelomne godine su bile: 1942. 1958. 1959. i 1960.
Grafikon 2: prikaz broja bolesnika (.) i b. o. dana od 1925-1965. godine
Tabela, koja je prezentovana u tekstu, prikazuje porast broja bolničkog osoblja od 1834. godine do naših dana. U svom službenom izveštaju, dr Bela Buranj o bolničkom personalu piše sledeće (u statističkoj evaluaciji zdravstvenog centra): "Zdravstveni personal je, uzimajući u obzir broj kreveta, u senćanskoj bolnici uvek bio opterećen iznad vojvođanskog proseka. Ovome je, kao višak rada, uvek bio pak pridodat visok indeks iskorišćenosti kreveta."
Stanje je bilo naročito kritično i bremenito u razdoblju od 1944. do 1954. godine kada je na pleća jednog lekara svaljivano lečenje 44 bolesnika, (pri tom svi su oni bili teški, nepokretni bolesnici). Dežurstva, koja su držana svakog drugog ili trećeg dana, su, po lekare, takođe bila veoma iscrpljujuća. Olakšanje je usledilo tek 1955. god. sa povećanjem broja lekara. Postojao je i nedostatak pomoćnih lekara. Njihov nedovoljan broj su donekle bili u stanju da nadoknade bolničari (stariji, iskusniji).
Tabela 6: prikaz broja zaposlenih po školskoj spremi od 1834-1966. godine
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Treći grafikon prikazuje krivulju smrtnosti bolesnika lečenih u bolnici. Opadajuća tendencija krivulje je, i pored nedostatka podataka, evidentna. Stopa smrtnosti od 20 %, koja je postojala u prošlom veku, je predstavljala posledicu činjenice što su, tako rečeno, sva lica bez srodnika pri kraju života "čamila" u bolnici i tamo čekala na sopstvenu smrt. Bolnica, dakle, nije bila isključivo ustanova za lečenje, već je ujedno predstavljala i azil za nemoćne. Mortalitet iz osamdesetih godina prošlog veka je mnogo realniji, ali još uvek visok.
Grafikon 3: prikaz stope smrtnosti tokom 100 godina (---- nedostatak podataka)
Velika otkrića protekle decenije su, u zajednici sa rasprostranjenijom kauzalnom terapijom, konačno dovela do očiglednog uticaja na krivu grafikona i to u tolikoj meri, da se stopa mortaliteta u poslednjim godinama spustila ispod jednog procenta.
