Snežana Bukal
Otok Lezbos

Znamo da je svoje dijete
Voljela više od otoka
Od jabukovog cvijeta i svih bogova
A bratu putniku željela je
Mirno more i mirne puteve
I radost onima koji ih čekaju
Bilo kad u bilo kom zavičaju.

Kako je ta ruka pisala!
Sve do smrti!
Koju je smatrala zlom
Jer da je dobra, kaže
I bogovi bi umirali!
A ne samo mi.

Vjerujem da bi pre bila večno mrtva nego da sazna šta se tamo, na Lezbosu, dešava. Ili da joj glasnica neka prenese vijest: U kampu su hiljade i hiljade ljudi, porodica, samaca, muških, ženskih, dece bez roditelja, dece s nekima, bez ikog. Ulaze samo Crveni Krst i Doktori bez granica. Mnogo bolesti, ovih, onih, preloma, rana, stomačnih problema. Velika muka na otoku.

25, mart, Vlissingen, Zeeland, Sjeverno more